Poema á nosa lingua

Manuel María

Renunciade á vella lingua
que nos vén tan de lonxe,
tan de fondo, luída con amor
xeneración con xeneración,
soporte do noso esprito,
flor do noso sentimento,
fonte da que agroma
o cachón potente do pensar.

Renunciade á vella lingua,
a creación máis xenial
do noso pobo, a cunca
sacra que garda a fonda
e total plenitude do noso ser.

Renunciade á vella lingua,
a fala nai, e seredes
entón máis señoritos,
seredes máis “castizos”.

Renunciade á vella lingua
-aínda que non sei como
faredes para borrar ese
escuro acento delator-
e quedaredes capados:
sen as palabras precisas
pra aquecer o corazón,
para expresar de verdade
o que vós sodes.

Renunciade á vella lingua
que dende séculos vén
mamando o noso pobo
e quedaredes envoltos,
sulagados
na tebra e na impotencia.

Quedaredes mudos,
sen a palabra
que alumea e que revela.

Versos para un país de minifundios